DE BAZEN VAN HET VOETBALVELD
Een middag bij Only Friends door Eefje Huntink
FUUUUUUT! Trainer Dennis blaast op zijn fluitje en de voetbaltraining begint. De kinderen, begeleiders en vrijwilligers verzamelen zich om hem heen en iedereen wordt welkom geheten. Dennis kent alle kinderen bij naam en er hangt een ontspannen en fijne sfeer. Een nieuwkomer krijgt een warm welkom met applaus, er wordt uitgelegd wat ze gaan doen en ze worden in drie groepen opgedeeld. Eerst worden verschillende lichaamsdelen opgewarmd, dan rennen ze van lijn naar lijn en om de goals heen. Ieder op zijn eigen manier, met of zonder begeleider, en met een grote glimlach op het gezicht.
Wonderlijk potje voetbal
Er gebeurt veel op het veld, iedere groep doet iets anders. Voor mij speelt een groepje kinderen een partijtje. Eerlijk is eerlijk, het is het leukste potje voetbal dat ik ooit heb gezien! Alle kinderen en begeleiders zijn positief gestemd, lachen veel en zijn enthousiast. Regels worden gebogen en niemand lijkt dat erg te vinden. Daardoor is er veel meer mogelijk tijdens dit potje voetbal! De keeper – in een rolstoel, met een begeleider – houdt de bal onder zijn rolstoel en krijgt het voor elkaar om zelf een doelpunt te scoren. Een bal gaat over de zijlijn, maar er wordt gewoon doorgespeeld. Soms wordt de bal met de hand even goed gelegd en hop, weer over het veld geschopt. Ondertussen rijdt Xander (met Buurman) in zijn loopwagen als de manager van het veld rond. Feline scoort, doet een vreugdedansje en geeft een begeleidster een box. Pam rent hand in hand met Shivene over het veld achter de bal aan. Goede energie overal, iedereen geniet, probeer daar je blik maar eens van los te rukken om naar de andere twee voetballende groepen te kijken.
Het fluitje klinkt weer en de twee andere groepjes wisselen door. Ik sta op en loop naar het linkerdeel van het veld. Daar krijgen ze wat moeilijkere, losse opdrachten in subgroepjes. Het gaat er iets sneller en wat ‘harder’ aan toe. Mijn blik volgt Silvian, die vol concentratie en snel achter de bal aanrent. Op naar het rechterdeel van het veld, daar lijkt het serieuzer en nóg sneller te gaan. Een pass, een schijnbeweging, er wordt ingehaald en… gescoord! Het is Bram, wat een timing! Gejuich, geklap, ook de tegenpartij is blij met het doelpunt! Bram geeft zijn begeleider een high five, hij is blij, en terecht!
“GEJUICH, GEKLAP, OOK DE TEGENPARTIJ IS BLIJ MET HET DOELPUNT!”
Ik laat mijn blik over het veld glijden: grote en kleine voetballers; een voetballer in een rolstoel; een spits met een looprek; een manke middenvelder; een speler met meer oog voor zijn medespelers dan voor de bal; een verdediger op een stoel… Het meest wonderlijke team in mijn ogen. Ieder kind kan en mag zichzelf zijn en wordt met respect behandeld. De tijd vliegt. ‘FUUUUUUUT’, de training is voorbij. ‘Xander, wat vond je het leukst van de training?’ ‘Het doelpunt’, zegt hij, als een echte profvoetballer. Als ik Shivene vraag of ze zich haar eerste voetbaltraining nog kan herinneren, vertelt ze me dat ze het heel bijzonder vond en er emotioneel van werd. ‘Alles en iedereen rent hier rond en heeft het écht naar z’n zin.’
Verdriet omzetten naar iets moois
Ik vraag Dennis Gebbink waarom hij Only Friends heeft opgericht. ‘Mijn zoon is geboren met een dubbelzijdige hersenbeschadiging en tijdens zijn jongere levensjaren vond hij geen aansluiting bij gezonde jongetjes. Hij werd buitengesloten en dat was voor mij een sein om Only Friends op te richten. Zo kon ik van een stukje verdriet iets moois op de wereld zetten. We nemen de kinderen echt serieus, en iedereen doet mee. Je bént niet je handicap, en die benadering werkt goed.’
Zijn woorden raken me, net als de voetbaltraining trouwens. Woorden schieten eigenlijk te kort om deze ervaring te beschrijven. Het meemaken is echt goud!